Wstęp
53 Pułk Artylerii Przeciwpancernej był jednostką wojskową, która odegrała kluczową rolę w działaniach zbrojnych Polskiego Ludowego Wojska Polskiego podczas II wojny światowej. Utworzony w 1944 roku, pułk miał za zadanie wspierać wojska lądowe w zwalczaniu czołgów przeciwnika. Jego historia jest nierozerwalnie związana z walkami na froncie, a także z procesem formowania i organizacji polskiego wojska po zakończeniu okupacji niemieckiej. W artykule zostaną przedstawione kluczowe aspekty dotyczące powstania, organizacji, działań bojowych oraz wyposażenia 53 Pułku Artylerii Przeciwpancernej.
Formowanie pułku
53 Pułk Artylerii Przeciwpancernej został sformowany na podstawie rozkazu Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego nr 8 z dnia 20 sierpnia 1944 roku. Miejsce jego powstania znajdowało się w Chełmie, co miało znaczenie strategiczne w kontekście działań wojennych prowadzonych na terenie Polski. Proces formowania jednostki zakończył się złożeniem przysięgi przez żołnierzy, które miało miejsce 31 października 1944 roku. Był to moment, kiedy nowa formacja oficjalnie rozpoczęła swoją działalność jako część ludowego Wojska Polskiego.
Dowództwo pułku
Pierwszym dowódcą 53 Pułku Artylerii Przeciwpancernej był ppłk Bolesław Wisłow, który pełnił tę funkcję do 15 października 1944 roku. Po nim na czoło dowództwa wysunął się mjr Wasyl Dąbrowski. W strukturze zarządzania pułkiem znajdował się również zastępca dowódcy do spraw politycznych porucznik Jan Ludowski, co podkreślało znaczenie ideologiczne w ludowym Wojsku Polskim. Zastępcą dowódcy ds. wyszkolenia był kapitan Ludomir Kościesza Wolski. W skład dowództwa wchodzili również oficerowie odpowiedzialni za techniczne aspekty funkcjonowania jednostki oraz szef sztabu.
Działania bojowe
Pułk uczestniczył w działaniach wojennych jako część 9 Brygady Artylerii Przeciwpancernej w ramach 2 Armii Wojska Polskiego. Jego debiut bojowy miał miejsce podczas forsowania Nysy Łużyckiej, gdzie wsparcie udzielane było przez 36 pułk piechoty. W trakcie kampanii pułk brał udział w walkach pod miejscowościami takimi jak Diehsa i Neu-Särichen, gdzie zmagał się z niemieckimi jednostkami pancernymi. Szlak bojowy pułku zakończył się 10 maja 1945 roku pod Rumburgiem, co stanowiło zwieńczenie jego działań wojennych i ważny krok ku zakończeniu konfliktu.
Stan i wyposażenie
Zgodnie z meldunkiem dotyczącym stanu bojowego jednostek artylerii z dnia 10 kwietnia, stan osobowy pułku wynosił 501 żołnierzy, w tym 53 oficerów, 158 podoficerów oraz 290 szeregowców. Taki skład pozwalał na efektywne prowadzenie działań bojowych oraz realizację postawionych celów operacyjnych. Wyposażenie pułku obejmowało 24 działy kal. 76 mm (ZiS-3), co było standardowym uzbrojeniem dla jednostek artylerii przeciwpancernej tamtego okresu. Dodatkowo pułk dysponował bronią strzelecką, w tym karabinami (196 sztuk), pistoletami maszynowymi (158 sztuk) oraz ciężkimi karabinami mas
Artykuł sporządzony na podstawie: Wikipedia (PL).